วันศุกร์ที่ 8 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2551

การรอคอย

ก า ร ร อ ค อ ย...เป็นเรื่องที่ทรมาน โดยเฉพาะการรอคอยที่จะกลับมาพบกัน หรือรอคอยใครสักคนที่จะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน เพราะในเวลาแห่งการรอคอยนั้น มันมีมากกว่า 24 ชั่วโมง 1440 นาที 86400 วินาทีและเข็มนาฬิกาก็เดินช้าขึ้นอีกเป็นเท่าตัว... จากเวลาที่นานอยู่แล้วจึงนานยิ่งกว่า และการดำเนินชีวิตระหว่างการรอนั้น ก็มีตัวแปรมากมายที่จะทำให้คนเปลี่ยนไปอยู่ทุกขณะ เพราะทุกคนมีพื้นฐานความเหงา และโดดเดี่ยวอยู่ในตัวเองพอๆกับความอ่อนไหว เป็นโอกาสที่ดีที่จะใช้ระยะทางเป็นเครื่องวัดความรู้สึก พิสูจน์ความแข็งแรงของความรัก วัดการกระทำ...ความเสมอต้นเสมอปลาย และความอดทน ด้วยเงื่อนไขของความลำบากแห่งกาลเวลา และตัดสินว่า...การรอคอยจะคุ้มค่าหรือไม่ ก า ร อ ยู่ ห่ า ง กั น... จึงจำเป็นต้องพิสูจน์กันด้วยความเข้มแข็ง ต่างคนต่างก็ต้องทำหัวใจให้เข้มแข็งกับอารมณ์ต่างๆ ที่คอยรบกวน...และคอยชักจูงออกนอกลู่นอกทาง เพราะมันไม่ใช่เรื่องง่าย...ที่วันนึงเราพบว่า คนคนหนึ่ง...คือคนที่ชีวิตเราตามหามาตลอด และใครสักคนที่เป็นได้อย่างที่เราฝัน มันก็ไม่ใช่เรื่องง่าย และคนที่จะฝ่าฟันกับการบีบคั้นแห่งการรอคอย กลับมาหาเราได้ก็ไม่ใช่เรื่องธรรมดา... เ พ ร า ะ ฉ ะ นั้ น... ย่อมหมายถึง...ความรู้สึกที่เค้ามีอยู่ก็คงไม่ได้ธรรมดา และคนคนนั้นก็ย่อมเต็มค่า เวลาที่ชาวประมงจะเลี้ยงหอยมุก จะต้องใช้เวลาเนิ่นนาน และสามารถรอคอยได้อย่างไม่น่าเชื่อ เพราะเขารู้ว่า เมื่อไหร่ถึงเวลา ที่มุกสามารถนำมาร้อยเป็นสร้อยได้ ย่อมเกิดค่ามหาศาล ...ชีวิตจึงจำเป็นต้องรอคอยใครสักคนให้ได้ หากรู้ว่าเป็นใครสักคน ..ที่มีค่าแก่การรอคอย...ซึ่งอาจจะช้าบ้างเร็วบ้าง..ก็แตกต่างกันไป

คุณค่าของการรอคอย

มีคนเคยบอกว่าการรอคอยคือสิ่งที่ทรมาน แค่เรารอเพื่อนไม่แค่กี่นาทีการรอคอยเป็นเรื่องที่ทรมานโดยเฉพาะการรอคอยที่จะกลับมาพบกันหรือรอคอยใครสักคนที่จะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันเพราะในเวลาแห่งการรอคอยนั้นมันมีมากกว่า 24 ชั่วโมงและเข็มนาฬิกาก็เดินเร็วกว่าเป็นเท่าตัวจากเวลาที่นานอยู่แล้วจึงนานยิ่งกว่าและการดำเนินชีวิตระหว่างการรอนั้นก็มีตัวแปรมากมายที่จะทำให้คนเปลี่ยนไปอยู่ทุกขณะเพราะคนทุกคนมีพื้นฐานความเหงาและโดดเดี่ยวอยู่ในตัวเอง พอๆกับความอ่อนไหวเป็นโอกาสที่ดีที่จะใช้ระยะห่างเป็นเครื่องวัดความรู้สึกพิสูจน์ความแข็งแรงของความรักวัดการกระทำ...ความเสมอต้นเสมอปลายและความอดทนด้วยเงื่อนไขของความลำบากของกาลเวลาแล้วตัดสินว่า....การรอคอย จะคุ้มค่าหรือไม่การอยู่ห่างกันจึงจำเป็นต้องพิสูจน์ด้วยความแข็งแรงต่างคนต่างต้องทำให้หัวใจเข้มแข็งกับอารมณ์ต่างๆที่คอยรบกวน และคอยชักจูงออกนอกลู่นอกทางเพราะมันไม่ใช่เรื่องง่าย...ที่วันหนึ่งเราพบว่าคนคนหนึ่ง คือคนที่ชีวิตเราตามหามาตลอดและใครสักคนที่เป็นอย่างที่เราฝันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆและคนที่จะฝ่าฟันความบีบคั้นแห่งการรอคอยกลับมาหาเราได้ ก็ไม่ใช่เรื่องธรรมดาเพราะฉะนั้นย่อมหมายถึง ความรู้สึกที่เค้ามีอยู่ก้อคงไม่ธรรมดาและคนคนนั้นก็ย่อมมีค่า..เวลาที่ชาวประมงเลี้ยงหอยมุขจะต้องใช้เวลาเนิ่นนานแต่เขาก็สามารถรอคอยได้อย่างไม่น่าเชื่อเพราะเขารู้ว่า เมื่อไหร่ถึงเวลาที่มุกสามารถนำมาร้อยเป็นสายสร้อยได้ย่อมเกิดค่ามหาศาลชีวิตจึงจำเป็นต้องรอคอยใครสักคนให้ได้หากรู้ว่าเป็นใครสักคนที่มีค่าพอให้รอคอยไม่ว่าการรอคอยนั้นจะใช้เวลานานแค่ไหนก้อตา