วันศุกร์ที่ 8 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2551

คุณค่าของการรอคอย

มีคนเคยบอกว่าการรอคอยคือสิ่งที่ทรมาน แค่เรารอเพื่อนไม่แค่กี่นาทีการรอคอยเป็นเรื่องที่ทรมานโดยเฉพาะการรอคอยที่จะกลับมาพบกันหรือรอคอยใครสักคนที่จะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันเพราะในเวลาแห่งการรอคอยนั้นมันมีมากกว่า 24 ชั่วโมงและเข็มนาฬิกาก็เดินเร็วกว่าเป็นเท่าตัวจากเวลาที่นานอยู่แล้วจึงนานยิ่งกว่าและการดำเนินชีวิตระหว่างการรอนั้นก็มีตัวแปรมากมายที่จะทำให้คนเปลี่ยนไปอยู่ทุกขณะเพราะคนทุกคนมีพื้นฐานความเหงาและโดดเดี่ยวอยู่ในตัวเอง พอๆกับความอ่อนไหวเป็นโอกาสที่ดีที่จะใช้ระยะห่างเป็นเครื่องวัดความรู้สึกพิสูจน์ความแข็งแรงของความรักวัดการกระทำ...ความเสมอต้นเสมอปลายและความอดทนด้วยเงื่อนไขของความลำบากของกาลเวลาแล้วตัดสินว่า....การรอคอย จะคุ้มค่าหรือไม่การอยู่ห่างกันจึงจำเป็นต้องพิสูจน์ด้วยความแข็งแรงต่างคนต่างต้องทำให้หัวใจเข้มแข็งกับอารมณ์ต่างๆที่คอยรบกวน และคอยชักจูงออกนอกลู่นอกทางเพราะมันไม่ใช่เรื่องง่าย...ที่วันหนึ่งเราพบว่าคนคนหนึ่ง คือคนที่ชีวิตเราตามหามาตลอดและใครสักคนที่เป็นอย่างที่เราฝันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆและคนที่จะฝ่าฟันความบีบคั้นแห่งการรอคอยกลับมาหาเราได้ ก็ไม่ใช่เรื่องธรรมดาเพราะฉะนั้นย่อมหมายถึง ความรู้สึกที่เค้ามีอยู่ก้อคงไม่ธรรมดาและคนคนนั้นก็ย่อมมีค่า..เวลาที่ชาวประมงเลี้ยงหอยมุขจะต้องใช้เวลาเนิ่นนานแต่เขาก็สามารถรอคอยได้อย่างไม่น่าเชื่อเพราะเขารู้ว่า เมื่อไหร่ถึงเวลาที่มุกสามารถนำมาร้อยเป็นสายสร้อยได้ย่อมเกิดค่ามหาศาลชีวิตจึงจำเป็นต้องรอคอยใครสักคนให้ได้หากรู้ว่าเป็นใครสักคนที่มีค่าพอให้รอคอยไม่ว่าการรอคอยนั้นจะใช้เวลานานแค่ไหนก้อตา

ไม่มีความคิดเห็น: